Op het moment dat ik bij het huis van Babacar Francois Boubane arriveer komt hij net terug van de voedselbank. Het tekent de schrijnende situatie waarin hij beland is. Na zijn komst vanuit Senegal naar Nederland belandde hij van dieptepunt in dieptepunt. Dankzij het voetbal kan hij zijn brede lach behouden. Het spelletje is vaker zijn reddingsboei is geweest.
Geboren in Kaolack, een plek te vergelijken met Utrecht, kwam de rampspoed al snel. Zijn ouders scheidden en de rechter besloot dat het gezin uit elkaar getrokken werd. Twee oudere broers werden bij zijn vader geplaatst, ‘Baba’ en zijn zus vonden onderdak bij hun moeder. “De opvoeding was zeer goed. De normen en waarden die ik heb meegekregen pas ik nog altijd toe in mijn leven.” Hieruit blijkt zijn grote respect voor zijn opvoeder. “Houd van iedereen, dat vind ik het belangrijkste.”
Ondanks het feit dat zijn moeder er alles aan gedaan heeft om het gezin op de been te houden kende Boubane een zeer zware jeugd. “We leefden in een huis dat was gebouwd van kartonnen platen. Dit werd opgevuld met gras en mest.” Het onderdak typeert de arme situatie waarin hij is opgegroeid. “Mijn moeder moest veel werken om voor eten te zorgen. Daarom was er weinig aandacht voor ons. Dat begrijp ik maar al te goed. Toch maakte het mijn jeugd heel zwaar.”
Voetbal als reddingsboei
Voetbal bood de uitkomst voor de Senegalese Nederlander. Bij de plaatselijke voetbalclub Boestan begon hij. “Het vormde voor mij een uitlaatklep. Wanneer ik voetbal, vergeet ik alle zorgen.” De accommodaties van de club waren daarentegen zorgwekkend. “Het kwam wel is voor dat de trainer ons opdroeg om allemaal een wit shirt mee te nemen. Er waren niet altijd shirts beschikbaar.” Het is maar een klein voorbeeld van de schrijnende omstandigheden. Op een gegeven moment verkaste hij naar het grotere ASSE Saloum, nog altijd gevestigd in Kaolack. Hier zouden zijn kwaliteiten pas echt goed naar voren komen. Het leverde hem een overstap op naar de grote voetbalclub Generation Foot in de hoofdstad Dakar.
Plots schiet Boubane iets te binnen. Hij moet wat vertellen én laten zien. VEP heeft hem oude shirts en broekjes geschonken om naar Senegal te brengen. Vol trots en dankbaarheid schuift hij een kast weg en opent een deur. Daar ligt een immense hoeveelheid aan voetbalspullen opgeslagen. “Ik ben VEP hier zo dankbaar voor. Deze spullen wil ik naar mijn geboortedorp brengen.” Voor het geval ‘Baba’ nog iemand tegenkomt die toevallig naar Senegal vertrekt heeft hij al een tas vol met voetbalspullen klaar staan. Helaas voor Boubane ontbreekt het aan geld om de spullen op dit moment ook daadwerkelijk te kunnen versturen. Daarvoor is hij nog altijd op zoek naar sponsoren.
Zijn ontwikkeling als voetballer is stormachtig te noemen. Hij wordt uiteindelijk geselecteerd voor jong Senegal. De roem die hierbij op de toenmalig 17-jarige speler afkwam heeft hem naar eigen zeggen de grootste fout uit zijn leven doen maken. “Alle vrouwen zitten achter jou aan. De roem kon ik nog niet aan. In deze periode heb ik bij een vrouw mijn kind verwekt.” De gevolgen waren groot voor Boubane. “Uiteindelijk heeft de komst van Jules ervoor gezorgd dat ik moest stoppen met voetballen.”
Jules
Om Jules te kunnen verzorgen ging hij in de haven van Dakar werken. Van het geld dat hij verdient stuurt hij een deel naar de moeder van Jules. Op het moment dat zij dit te weinig vond, heeft hij Jules weggehaald. “Ik heb hem naar mijn familie in Kaolack gebracht. Ik bleef in Dakar om geld te kunnen verdienen en op te sturen.” Het valt hem duidelijk zwaar dat zijn profcarrière op deze manier is mislukt. “Om, opnieuw, mijn zorgen te vergeten voetbalde ik op het strand.” Hij ziet zijn kwaliteiten van vroeger terug bij Jules. “Hij is nog beter, maar ik was wel sneller.” Dit levert hem een schrale troost op.
Dat Boubane kan voetballen was duidelijk te merken voorafgaand aan het interview. Ogenschijnlijk achteloos houdt hij de bal hoog. Alsof het hem geen enkele moeite kost om het voorwerp onder controle te houden. Wanneer je hem op zo’n moment in het gelaat aanschouwt, ontvouwt zich een aanstekelijke lach. Het typeert de immer positieve Boubane.
Ondertussen is zijn broer al in Nederland beland. Op aandringen van hem meld hij zich aan op het inmiddels failliete hyves. Plots merkt hij een profiel op van een vrouw die in Senegal is geweest. “Toen ik dat zag stuurde ik haar een berichtje. Zo raakten we in gesprek.” De vlam lijkt over te slaan tussen de twee. Zij komt in drie jaar zes keer naar Senegal toe om Boubane te zien. “Ze heeft mijn hele familie en vriendenkring ontmoet.” Op een gegeven moment zijn ze zelfs, op een Senegalese traditionele manier, getrouwd. Langzaam begint hij te beseffen dat dit geen gezonde situatie is. Een van de twee zal moeten emigreren. “Ik liet alles achter om mijn droomvrouw achterna te gaan. Ik stelde slechts één voorwaarde. Mijn zoontje moest ik meenemen naar Nederland.” Zijn vriendin had ook een zoontje en zo zou, in Veldhoven, een gezin van vier gesticht worden. Nadat al het papierwerk geregeld was vertrok hij. Wat een sprookje zou moeten worden, ontaard in een nachtmerrie.
Lees ook: Nederlands avontuur nachtmerrie voor Boubane
Foto’s: Justin Egberts
