Het afgelopen jaar was het eerste seizoen van FusieClub Oudewater. Het kampioenschap werd door de buitenwacht verwacht, maar trainer Harry Akkermans bleef maar benadrukken dat het proces belangrijker was. Voor Gijs Kautz was dat een ander verhaal. De aan het einde van het seizoen gestopte aanvoerder blikt nog één keer terug.
Aan het einde van het afgelopen seizoen hing hij met eenzelfde grote glimlach de voetbalschoenen aan de wilgen. “Het was meer een kwestie van wanneer ik zou stoppen met voetballen. Ik wilde niet in het team staan omdat ik tien jaar in de selectie heb gespeeld. Ik wil er niet alleen maar in staan omdat ik nog goed kan coachen”, vertelt Kautz. Tijdens het interview toont Kautz zijn nooit afwezige vrolijke kant. Zo ook wanneer hij schaterlachend verder gaat. “Bergafwaarts ging het al, maar voordat ik inderdaad het ravijn in kukel wil ik gestopt zijn.”
“Negen van de tien spelers konden beter voetballen dan ik, maar op het sociale gebied hoop ik zeker mijn steentje te hebben bijgedragen”, vertelt Kautz. Dit terwijl ook hij als aanvaller zeker zijn bijdrage heeft geleverd aan het kampioenschap. Iets dat door vrijwel de complete buitenwacht werd verwacht. “We moesten kampioen worden. Uiteindelijk werden we dat nog vrij onverwacht. Mijn eigen afscheid had ik ook niet mooier kunnen wensen.”
Een 3-2 overwinning op bezoek bij Bergambacht bleek uiteindelijk voldoende te zijn voor het kampioenschap. “Dat was ook nog mooi. Sommigen waren niet helemaal fit en anderen zouden nog naar een hardcorefeestje gaan. Niemand had er eigenlijk op gerekend, behalve Simon la Lau, want die maakte uiteindelijk in de 92e minuut de winnende. Die kaarten voor feestje konden dus ook de prullenbak in”, vertelt Kautz.
Waar Akkermans het proces hoog in het vaandel had staan, was dat voor Kautz een ander verhaal. “Dat hele proces kon mij gestolen worden. Ik ben er wel van overtuigd dat we door middel van het proces het kampioenschap hebben behaald, maar dat was voor mij niet het belangrijkste. Ik begrijp Harry ook wel. Ik stopte aan het eind van het jaar en hij moet natuurlijk nog langer met de groep door waardoor dat proces belangrijker wordt”, is Kautz uitgesproken.
Dat Akkermans niet helemaal ongelijk heeft blijkt ook later wanneer Kautz vertelt over de transitie die het elftal heeft moeten ondergaan. “ We moesten onszelf van een counterploeg uit de tweede klasse ontwikkelen naar een voetballende ploeg in de vierde klasse. We kwamen tegenstanders tegen die met zijn allen voor de goal gingen hangen”, wordt de noodzaak getypeerd. “Toch vond ik deze tegenstanders leuker om te treffen dan wanneer we naar Rotterdam moeten waar er vier op een rij liggen. Ik heb er met VV Linschoten al gevoetbald en dit heeft veel meer charme. Je treft tegenstanders die met hart voor de club spelen en bovenal gezelligheid. Allemaal dingen die misschien nog wel belangrijker zijn dan het voetbal zelf.
Het voetbal zelf wordt door Kautz niet zo erg gemist, maar vooral het sociale aspect van het voetbal is iets wat voor hem belangrijk is en ook wel wordt gemist. “Ik speelde natuurlijk met mijn vrienden in één team. Ik zag ze drie keer per week legaal, want tegen mijn vriendin kon ik gewoon zeggen dat ik ging voetballen. Als ik nu drie keer per week zou zeggen dat ik naar mijn vrienden ga, zegt ze ook blijf maar een keertje thuis. Ik heb een mooie tijd gehad. Het gezelschap, de kleedkamer en de kantine na afloop mis ik wel.”
