Sportlust ’46 is erin geslaagd om het kampioenschap voor de neus van Swift weg te kapen. Hiermee neemt Richard Middelkoop met opgeheven hoofd afscheid van de Woerdense club waar hij drie jaar lang de scepter zwaaide.
De meeste fans van Sportlust ’46 hadden zich al neergelegd bij het spelen van nacompetitie. Het kampioenschap leek buiten bereik aangezien de concurrent, Swift uit Amsterdam, zijn wedstrijden wel zou blijven winnen. Des te groter was de ontlading op het moment dat bekend werd dat de Amsterdammers in de laatste speelronde niet verder kwamen dan een 0-0 gelijkspel bij Nootdorp. Dankzij dit resultaat, en de 2-0 overwinning die Sportlust ’46 op HVC boekte, mogen de mannen van Richard Middelkoop zich de beste noemen. “Wij zijn de terechte kampioen,” klonk het.
Het gehele seizoen was Sportlust in de achtervolging, op eerst Deltasport en daarna Swift. Slechts een enkele keer, vlak voor de winterstop, wisten de manschappen uit Woerden de koppositie te veroveren. Juist toen kwam de klad erin en verspeelde de ploeg enkele kostbare punten. “Wij hebben slechts één dip gehad. Het zou zuur zijn als we op basis daarvan geen kampioen zouden worden. Vooral omdat het ook nog eens te herleiden was op het zware bekeravontuur.”
Richard Middelkoop die afscheid neemt van de Woerdense vereniging vond, in tegenstelling tot de meeste mensen binnen de club, het kampioenschap niet onverwachts. “Je weet dat je in een seizoen een wedstrijd speelt waarin het niet lekker loopt. Die had Swift nog niet gehad. Zaterdag moesten ze
naar een ploeg die nog maar één punt nodig heeft. Dan weet je dat het lastig wordt voor ze.” Middelkoop vervolgt zijn relaas met concretere voorbeelden. “Amsterdam tegen Den Haag, dat spreekt ook niet in het voordeel van Swift. Daarnaast heeft de trainer van Nootdorp negen jaar met die van Sportlust gespeeld. De ingrediënten waren aanwezig dat Swift punten kon verliezen,” klonk het uit de mond van de scheidend trainer. Toch had hij nog enkele lovende woorden voor de Amsterdamse formatie. “Ondanks het feit dat ze nu punten lieten liggen, vind ik ze wel een hele goede ploeg!”
De Rotterdamse oefenmeester keek niet alleen naar de tegenstander. “Onze kracht was dat we de nadruk hebben gelegd op het winnen van zoveel mogelijk wedstrijden. Na de eerste tien minuten was de wedstrijd voor ons en bij rust zit hij op slot. Dan zie je bij andere standen dat het jouw kant op gaat vallen.”
Nadat de scheidsrechter voor het laatst had gefloten in Hoek van Holland sloeg vertwijfeling toe. Bij Swift had de wedstrijd een tijdje stilgelegen dus moesten de Amsterdammers nog tien minuten langer doorvoetballen. “Op zo’n moment kijkt iedereen elkaar aan. Uiteindelijk stonden de supporters te juichen en dan weet je dat het binnen is.” Direct stroomde jeugdige voetballertjes met een Sportlust shirt aan het veld op. Het feest kon losbarsten.
“Dit is voor mij de eerste keer dat ik via een kampioenschap promoveer. Als je na drie jaar zo afscheid kan nemen is dat mooi. Ik ben door de voordeur gekomen en ga door de voordeur weg.” De oefenmeester die mooie tijden beleefde maar ook minder prettige momenten heeft gekend straalt duidelijk wanneer hij deze woorden uitspreekt. Vorig jaar moest hij immers een degradatie slikken. Nu is dit weggepoetst en heeft hij Sportlust ’46 weer naar de hoofdklasse geloodst.
Terug op de club gekomen wordt een erehaag gevormd voor de selectie. Hier krijgen de spelers één voor een één bloemetje in de handen gedrukt. Deze liggen al vrij snel bezaaid over de grond van de kantine. Een teken van dolle feestvreugde. De trainer zelf is een tikkeltje introverter. “Ik ben niet zo’n feestbeest. Ik ben eigenlijk veel te serieus voor dit soort dingen.” Deze instelling wil niet zeggen dat hij niet kan genieten. “Dat de spelers straks een beetje lam zijn moeten ze zelf weten, maar ik kom niet verder dan een liptone ice. Maar ik ga hier van genieten en morgen misschien nog wel meer dan vandaag.”
Foto’s: Justin Egberts
