Het was nog zestig kilometer toen Ellen van Dijk haar kaarten op tafel legde. Ze opende de wedstrijd, want zoals ze later zou vertellen wilde ze van deze Europese wegwedstrijd een harde training maken voor zichzelf. Één voor een reed ze haar medevluchters uit het wiel en met nog zo’n 25 kilometer was ze als enige over met nog 43 seconde voorsprong op de achtervolgers. Een vrij krappe marge.
Dat bleek ook tijdens de wedstrijd, want vijf kilometer later had ze nog maar een handvol seconde over. De overige Nederlandse vrouwen controleerden de groep daarachter en op die manier kon ze weer uitlopen. Op het moment dat Longo Borghini moest lossen, waren er nog maar weinig die de achtervolging konden leiden. Tijdritkampioene Marlen Reusser probeerde het nog, maar kwam ook niet tot Van Dijk. Na bijna drie uur kwam ze ook als eerste over de streep.
Tegenover RTV Utrecht vertelde ze het volgende. “Ik voelde mij heel goed”, aldus Van Dijk. “Die gouden medaille om mijn nek is heel lekker. Toen ik hoorde dat ik een minuut voorsprong had na de laatste klim begon het besef er te komen. Ik moest nog wel even tien kilometer mijn focus houden en toen was hij binnen. Dan heb je wel het besef dat je gaat winnen, dat is bij een tijdrit heel anders, dan hoor je het pas achteraf.”
Maar liefst vier keer op rij wist ze het EK Tijdrijden te winnen, maar daar komt nu ook een gouden medaille op de wegwedstrijd bij. Ze is met in totaal zeven medailles inmiddels recordhouder als het om eremetaal op het Europees Kampioenschap gaat. En wie weet wat ze nog op het wereldkampioenschap wielrennen zou kunnen.
Foto: Erik de Weerd; archief
