Afgelopen zaterdag ontving VV Montfoort concurrent Zwaluwen 30. Het zag er in de eerste fase naar uit dat de Montfoortse brigade van Renato Dijksterhuis goede zaken zou gaan doen, maar niets was minder waar. Een 2-2 gelijkspel vormde uiteindelijk het resultaat, maar belangrijker dan het punt is dat het spel bij vlagen weer goed te noemen was.
De gedachten zullen al snel teruggegaan zijn naar de laatste drie seizoenen. Tot driemaal toe streed de ploeg tegen degradatie, waarvan twee keer op hoofdklasse niveau. Om dit jaar bij deze plekken weg te blijven is het noodzakelijk om de drie punten in eigen huis te houden. Het vormde een wedstrijd met verschillende gezichten. Een doelpunt voor VV Montfoort in de openingsfase, maar ook vele gemiste kansen. Een ongelukkige achterstand en een late gelijkmaker. Allemaal ingrediënten die niet in eenzelfde cocktail passen. Uiteindelijk overheerste de opluchting van de late gelijkmaker die invaller Remco de Rijk op de borden liet noteren. “De opluchting overheerste wel een beetje vond ik”, liet Dijksterhuis weten.
Over de wedstrijd zelf was de trainer duidelijk. “We begonnen hele goed en komen ook terecht met 1-0 voor. Eigenlijk hadden we toen ook de tweede en derde moeten maken. We scoren alleen niet gemakkelijk.” Vervolgens zorgden een penalty en een uitglijder ervoor dat de stand in het voordeel van Zwaluwen getrokken werd en daarmee werd de treffer van Bart Roelofs ongedaan gemaakt. “We zakten na de 1-1 ook wel weg hoor, maar we pikten het weer goed op. We geloofden erin.” Vervolgens ontstonden er nog een aantal mogelijkheden in de eerste helft voor VV Montfoort, maar treffers vielen niet meer.
De tweede helft was voor VV Montfoort, maar een doelpunt bleef lange tijd uit. “We hebben er druk opgezet en afgesproken om net zo door te gaan als in de eerste helft. Wij gingen toen echt op jacht naar de 2-2. In de tachtigste minuut viel ook die ‘bevrijdende’ treffer”, vertelt Dijksterhuis. “Met fases hebben we goed gevoetbald. In de tweede helft waren we echt de beter voetballende ploeg. Eigenlijk hadden we ook moeten winnen.” Een gelijkspel dat dus twee gezichten kent. Enerzijds de opluchting over de late gelijkmaker, maar tegelijkertijd het besef dat een zege mogelijk was geweest.
“Er was weer iets van de agressie die we in de voorbereiding ook lieten zien. Dan gaan we ook aardig voetballen. Toch komt het zure gevoel vlak achter de opluchting”, weet Dijksterhuis. Een zure nasmaak die de komende weken weggespoeld dient te worden tegen de topploegen uit de competitie. Een hels karwei, maar niet onmogelijk.
Foto: Justin Egberts; archief
