Ik neem plaats op een bankje. Mensen lopen vluchtig langs mijn gezichtsveld om hun plek langs het parcours te vinden. In de verte luidt een speaker. Hij geeft informatie door over de wedstrijd. Deze afgelegen plek is anders dan de andere. Hier kom ik tot rust. Bekijk ik de wedstrijd van een afstandje. Een spektakel dat de Nacht van Woerden heet.
Tot zover het romantische voornemen om mijzelf eens ver van de drukte te positioneren. De wedstrijd in rust te kunnen bekijken. Het was gisterenavond zeker mijn voornemen, maar mislukte bij mijn allereerste stappen richting het parcours. De wedstrijd van de dames staat op het punt van beginnen. De innerlijke verlangens krijgen de bovenhand. Ik moet en ik zal de het moddergevecht van dichtbij bekijken. Met mijn snufferd vooraan zie ik vervolgens de dames hard op de pedalen duwen. De vooraf opgebouwde spanning is snel voorbij wanneer het startschot heeft geklonken. Binnen luttele seconde is het complete peloton gepasseerd. Op weg voor hun zeven rondes.
Als een kind in een snoepwinkel geef ik mijn ogen de kost. Een fervent aanhanger van Sophie de Boer passeert. Ik ben verbaasd. Nee, het uiterlijk van de man is niet heel bijzonder. Maar de vlag die hij met zich meedraagt is imposant. De naam Sophie de Boer prijkt in volle glorie op het witte doek. Ik verplaats mij verder langs het parcours. Nog voordat ik richting het middenstuk van het parcours ben gelopen, wordt mijn aandacht getrokken door een fikse helling. Normaal gesproken is het een berm waarin je niet met de auto wil belanden. Vandaag moeten mensen op fietsen hier omhoog. Een knollenveld. Zo zouden voetballers de ondergrond noemen. Plaggen gras en een ongelijke grond maakt het voor de meeste atleten onmogelijk om hier omhoog te fietsen. Men stapt af en rent verder.
Ik ben al vroeg in aanraking gekomen met de Nacht van Woerden. Elke keer weer is de aanblik van het parcours magistraal. Kermisattracties torenen hoog boven alles uit. Mijn ogen worden naar een veldje naast de kermis getrokken. De wielrenners draaien daar hun rondjes. De afstand is veel te groot om te zien wie het zijn, maar mijn zenuwen spelen weer op. Straks zal de volgende passage volgen. Natuurlijk ben ik de gehele tijd op de hoogte van het wedstrijdverloop. Ik zou niets willen missen en gelukkig helpen de commentatoren rondom het parcours mij. Via de geluidsinstallaties weet heel Woerden hoe het verloop is. Toch volgt er continu een sprankje hoop dat ik bij een doorkomst iets nieuws ontdek. Het blijkt keer op keer niet zo te zijn.
Sinds kort kijk ik naar de veldrit met een dubbele pet op. Die van journalist, maar zo werd mij gisteren duidelijk, bovenal een van de liefhebber. Zenuwachtig schuifel ik langs het rood witte lint waarmee het strijdtoneel is afgezet. Bij elke doorkomst buig ik mij verder over een dranghek voortkomend. Het leidde bijna tot een aanvaring met de Woerdense trots Julia Boschker. Ze scheerde langs de hekken, mij op een haar na passerend. Verschrikt licht ik op. Als hoeveelste kwam ze hier eigenlijk langs? Ik ben mijn journalistieke taak van vanavond vergeten.
Foto: Justin Egberts; archief
