De beslissing was genomen. Boubane trekt vanuit Senegal naar Veldhoven zijn liefde achterna. Het avontuur loopt uit op een nachtmerrie. In dit tweede deel van zijn levensverhaal vertelt de geboren Senegalees over de verschrikkingen die hij heeft moeten doorstaan en de tegenslagen die hij nu te verwerken krijgt.
“Altijd wanneer ik dit verhaal vertel, dan kan ik wel huilen.” Het zijn woorden die, mede dankzij het contrast met zijn normaal zo vrolijke uitdrukking, door merg en been gaan. Zijn pupillen vervormen tot een mix tussen verdriet en woede. De Senegalese muziek die voorafgaand aan ons gesprek uit zijn laptop komt, kan ervoor zorgen dat hij weer rustig wordt. De klanken die voor mij veel weg hebben van het vrijdagmiddag gebed in een willekeurige moskee, vormen de ideale muziek om op te mediteren. Nu heeft Boubane daar niets aan. Het verhaal maakt hem verdrietig.
Mishandeling
“Mijn jeugd was heftig, dat kan ik accepteren. Het was nu eenmaal niet anders. Echter, dit is niet te begrijpen.” De vrouw die normaal gesproken altijd voor Boubane klaarstond leek een transformatie te hebben ondergaan. Mishandelingen vormden geen uitzondering. “Het is mij nog niet duidelijk waarom ze zo deed.” Nog altijd is hij zoekende naar antwoorden. “Soms denk ik dat ze jaloers is.”
Zijn zware start in Nederland onderbouwt Boubane met een anekdote. “Mijn ex bezat al mijn wachtwoorden,” begint Boubane. “Door het tijdsverschil chatte ik in de nacht met mijn nichtje. Toen ik haar begroette met schatje, stormde mijn voormalige vriendin haar bed uit. Met andere vrouwen praten was uitgesloten. Ik had direct een klap te pakken. “Kom direct naar boven,” sprak ze. Ik weigerde. Al een lange tijd had ik geen contact met haar gehad. Hierop kreeg ik nog een klap. Ik was stomverbaasd. Mijn wangen waren rood en alsnog mocht ik, midden in de winter, de nacht buiten doorbrengen. Het was hartstikke koud.” Boubane kon hier op dat moment niets mee doen. “Nu zou ik hier mee naar de politie stappen, toen deed ik dat niet. Ik sprak nog geen Nederlands en de kennis over het rechtssysteem ontbrak.”
Om Jules, zijn zoontje, te beschermen sprak hij nooit over deze situatie met hem. Dat is nu veranderd. “Op een gegeven moment besloot ik om aan te geven dat dit niet langer ging.” Een wijs en logisch besluit. Zijn ex deelde deze gedachte niet. “Als je dat doet, dan breng ik je terug naar Senegal.” Een uitspraak waar Boubane tegenin gaat. “Dat kan je me niet aandoen. Ik laat alles achter me om bij jou te komen en dan doe je dit.” Uiteindelijk besluiten ze om toch uit elkaar te gaan. De vrolijke Woerdenaar vertrekt uit Veldhoven en gaat bij zijn broer wonen. Jules blijft in de Brabantse plaats achter.
Wanneer ik naar haar naam vraag wordt ‘Baba’ stil. “Ik mag dat niet zeggen. Naar aanleiding van het artikel in het Algemeen Dagblad heeft ze mij een bericht gestuurd. Als ik haar naam noem, dan stuurt ze een advocaat op mij af.” Uit deze uitspraak van Boubane blijkt angst. Een stelling die hij zelf bevestigd. “Ik dacht haar op een gegeven moment in de stad te zien. Ik verstijfde helemaal. Ik ben bang voor haar.”
“Vaak zeggen mensen dat de Afrikanen naar Nederland komen voor een beter leven. Dat we de Hollandse dames hiervoor gebruiken. Dat wij niet vanuit liefde emigreren. Uit mijn verhaal blijkt het tegenovergestelde. Zo kan het dus ook gaan.” Uitspraken die hij doet om mensen wakker te schudden. “Ik ben mishandeld!”
Woerden
In Woerden wacht hem de volgende, zware, klus. Hij moet in een totaal vreemde stad zijn leven voor de tweede keer opbouwen. Opnieuw bied het voetbal de uitkomst om zijn zorgen te vergeten. Bij Sportlust ’46 knapte hij af op de trainer van het tweede. “Hij was kortaf tegen mij.” Bij VEP werd hij naar eigen zeggen direct goed ontvangen. “Ik kwam een oudere man tegen. Nico heet hij. Hij vroeg wat ik kwam doen.” Toen Boubane vertelde dat hij wilde voetballen kon hij meetrainen bij het derde elftal van de zondagvereniging.
Uiteindelijk blijkt het voetbal Boubane meer te bieden dan alleen afleiding. Het team helpt hem met alles. “Jules was nog altijd bij mijn ex. Dit team heeft mij geholpen om hem terug te krijgen.” Volgens de kinderbescherming, die nauw contact onderhield met Boubane, was zijn woning niet geschikt om een kind op te voeden. “Mijn team heeft er toen alles aan gedaan om mijn huis op orde te krijgen.” Banken, kasten en tafels. Alles wordt aangedragen.
“Toen mijn huis op orde was moest ik mijn verblijfsvergunning gaan halen bij mijn ex.” Hiervoor zette Boubane de stap naar het politiebureau in Veldhoven. Daar aangekomen en zijn naam genoemd te hebben gingen alle alarmbellen rinkelen. “Ze geloofden de leugens die mijn ex na mijn vertrek op het bureau heeft vertelt. Mijn redding is geweest dat ik daar gevoetbald heb.” Een politieman herkende hem. “Hij geloofde mij en zo dwongen ze mijn ex om al mijn spullen op het bureau te komen brengen. Dus ook mijn verblijfsvergunning.” Jules mocht hij nog niet direct meenemen naar Woerden. “Via een advocaat heb ik hem teruggekregen.” De vreugde spat van de twee af. Opvallend vaak moeten ze samen lachen. ‘Baba’ de flapuit en Jules de wat meer ingetogen en verlegen jongen. Samen hebben ze het leven goed op de rit in Woerden.
Nu zijn oorspronkelijke doel voor zijn komst naar Nederland niet meer is, zal opnieuw naar zijn verblijfsvergunning worden gekeken. De verwachting is dat deze wordt ingetrokken, net zoals met zijn werkvergunning is gebeurd. De kansen zijn vooralsnog minimaal. “Studeren op HBO-niveau is niet haalbaar. Hoger voetballen lukt me ook niet. Dan zou ik de eredivisie of Jupiler League moeten halen.” Een vergunning op basis van kennismigratie lijkt hiermee uitgesloten. Boubane wordt hopeloos. Hij ziet geen uitweg meer. De mogelijkheid om middels een nieuwe vriendin zijn vergunning af te dwingen wimpelt hij weg. “Ik kan wel een vriendin zoeken, maar dat moet uit liefde zijn. Niet om een verblijfsvergunning af te dwingen,” toont Boubane zich respectvol.
“Ik zal het heel jammer vinden om terug te moeten, maar ik heb heel weinig hoop.” Boubane vind dat de regering niet alleen naar de regels moet kijken, maar ook aandacht moet hebben voor wat je doet. “Ik wil geen uitkering, ik wil juist werken. Dat kan ik nu niet meer wegens het intrekken van mijn werkvergunning.” Ondertussen stapelen de problemen zich weer op. “Ik moet mijn advocaat- en rechtbankkosten betalen, maar ook mijn zorgverzekering. Dit kan ik niet. Daarom ontvang ik verschillende boetes.” Het is een benarde positie waarin hij is verkeerd. In Juni komt voor Boubane een einde aan deze onzekerheid en zal de rechter beslissen over het lot van de immer vrolijke, geboren Senegalees.
Foto’s: Justin Egberts
