Twee keer beëindigde Inge Huitzing haar carrière als basketbalster. De ene keer als valide sportster en eind 2017 noopte rugklachten haar ertoe om ook haar carrière als rolstoelbasketbalster te beëindigen. Een verhaal over ambities en bovenal een prachtige loopbaan.
Acht jaar was Huitzing toen ze startte met basketbal. Nu vijfendertig jaar later stopt ze met de sport die haar zoveel mooie momenten heeft gebracht. Op haar 32e stapt ze noodgedwongen over naar het rolstoelbasketbal vanwege een versleten knie. “Ik heb mijn beide kruisbanden gescheurd en in mijn linkerknie ontbreekt mijn meniscus en is mijn kraakbeen versleten”, toont Huitzing aan hoe kapot haar knie is terwijl ze verschuift op de vloer.
Beste ter wereld
Toen Huitzing tien jaar was, had ze al de brandende ambitie voor ogen om ooit de beste basketbalster van de wereld te worden. Jarenlang heeft ze daarnaar toegewerkt. Als valide sportster voldeed ze niet aan haar ambitie, maar dit gold wel voor haar periode als rolstoelbasketbalster. Na een fantastisch toernooi werd ze uitgeroepen tot de beste ter wereld. “Dat was eerlijk gezegd een immens compliment, vooral omdat andere landen hun stem uitbrachten. Toen was ik ook wel echt heel erg goed en op die erkenning ben ik ook erg trots”, vertelt ze met een duidelijk waarneembare twinkeling in haar ogen.
Blessureleed
Huitzing was 32 jaar op het moment dat haar lichaam de belasting niet meer aan kon. Voor haar plezier wipte ze wel eens langs bij de rolstoelbasketbalsters, maar nadat ze niet meer in staat was om aan de valide variant deel te nemen werd ze volwaardig lid van de paralympische ploeg. “Ik kon natuurlijk wel schieten en basketballen, maar ik was ook de traagste van iedereen. Toen heb ik heel erg hard getraind, want de langzaamste zijn past echt niet bij mij”, toont ze direct weer haar drive om beter te worden en uiteindelijk de beste te zijn. “De sport zelf is daarin niet nieuw, maar wanneer je een fout maakt is die lastiger te herstellen. Je kan immers niet opzij bewegen in de rolstoel, waardoor het lopend makkelijker is om je fout ergens goed te maken.”
“Natuurlijk ben ik te lang doorgegaan met basketbal. Het is heel jammer dat mijn knie nu echt versleten is, want het beperkt mij ook in de dingen die ik leuk vind om te doen. Ik weet alleen niet of ik andere keuzes zou maken wanneer ik dit leven nog eens over mag doen. Het heeft ook niet zoveel zin om spijt te hebben. Ik heb ook gewoon echt een hele mooie carrière gehad en sport is gewoon mooi. Daarnaast is het leuk om ergens goed in te zijn”, vertelt Huitzing over de gevolgen van haar nooit aflatende wil.
Haar carrière kent verschillende pieken. Verschillende anekdotes rakelt Huitzing moeiteloos op. “Het winnen van een Paralympische medaille en alles dat daar dan bij komt kijken. Dat je dan een apfelstrudel met toenmalig koningin Beatrix zit te eten, maar ook dat ik voor het eerst met het Nederlands team mee ging en vervolgens geen woord uit durfde te brengen. Zo kan ik nog wel even doorgaan”, vertelt Huitzing over haar belevenissen.
Rio
In totaliteit heeft Huitzing een drietal Paralympische Spelen meegemaakt en die waren allemaal weer anders. Zo won ze in Londen een bronzen medaille, terwijl in Rio de Janeiro een gouden medaille werd verloren. “Daar gaven wij met zijn allen niet thuis. Op het moment dat het moest waren wij gewoon heel slecht”, blikt ze terug op de halve finale tegen Duitsland. “Dat was echt een grote teleurstelling en geeft nog altijd geen lekker gevoel”, aldus Huitzing.
Haar eerste Paralympische Spelen blijven haar ook nog altijd bij. “Ik was toen enorm onder de indruk van de verschillende handicaps die iedereen had. Hoe ze daarmee leefden en topsport bedreven. Ik vindt dat nog altijd enorm indrukwekkend”, herinnert ze zich van die bewuste eerste Paralympische Spelen in Beijing. “Het brons van Londen was echt fantastisch. Ons doel was om daar een medaille te halen en dat lukte.”
Stoppen
Op 43-jarige leeftijd kwam uiteindelijk een einde aan haar topsportcarrière. “Ik weet het niet, maar ik hoop nu wel op tijd gestopt te zijn”, vertelt Huitzing over de rugklachten die haar dwongen tot stoppen. Verschillende aanpassingen bracht Huitzing in haar trainingsschema aan na de Paralympische Spelen van Rio de Janeiro. Bij haar Duitse club zei ze al verschillende wedstrijden af. “Ik heb toen in samenspraak besloten om het Europees Kampioenschap te laten schieten en voor het wereldkampioenschap in 2018 te gaan.”
Uiteindelijk heeft ze nog drie keer getraind en toen was het duidelijk. “Bij de derde training dacht ik letterlijk: ‘dit is mijn laatste.’ Dat was het uiteindelijk ook”, vertelt Huitzing. Het vormde het einde van haar glorieuze loopbaan. “Normaal ben je gewend dat je ook beloond wordt, maar nu komt die worst niet in de vorm van het wereldkampioenschap. Anderzijds, ook al is het niet te vergelijken, wil ik ook niet hetzelfde met mijn rug doen als met mijn knieën.
Haar topsportcarrière zit er nu op en dat is wennen. “Vooral omdat je ook geen onderdeel meer bent van een team dat met zijn allen een doel nastreeft. Alleen al het feit dat je de hele dag op een stoel moet zitten”, lacht Huitzing. Nu vult ze haar baan bij een zorgverzekeraar zo goed mogelijk in en rest bovenal de herinnering aan mooie tijden.
Foto: Marije Lammers
