Voor Ellen van Dijk was 2021 een jaar van hoogtepunten, maar ook van diepe dalen. De Woerdense wielrenster vertelde in het AD/GroeneHart over het verlies van haar trainer Barend Verhagen, het ontbreken op de Olympische Spelen en over haar Europese titel en wereldtitel tijdrijden.
,,Racen tegen de klok is mijn ding. Het is een talent dat Barend Verhagen onderkende en hij hielp mij om steeds beter te worden. Ik houd het meeste van vlakke trajecten met lange, rechte stukken. Dan kan ik echt doorrammen”, daarmee gaat ze direct terug naar de wereldtitel die ze wist te behalen in het tijdrijden. ,,Dat was ook zo tussen Knokke en Brugge. Het was jammer dat Barend dit niet meer meemaakte, want hij begeleidde mij vanaf het moment dat ik lid werd van VTC Woerden. Zijn dodelijke ongeval hakte er bij mij in en inspireerde mij om er bij het wereldkampioenschap en Europees kampioenschap nog een schepje bovenop te doen. Ik steeg boven mijzelf uit.”
De Woerdense wijdt verder uit over de hulp die ze van Verhagen kreeg. ,,Ik kon altijd op hem een beroep doen. Een overwinning van mij was een overwinning van hem. Dan waren we alle twee even trots. Barend bracht me ook dat fanatieke bij. Doordouwen tot je niet meer kunt. Zo was hijzelf namelijk ook.”
In het boekte Van Dijk nog de nodige successen. De Woerdense behaalde nog twee internationaal aansprekende titels. ,,Nu heb ik eindelijk een trui die ik tot eind september kan dragen. De Europese trui is prachtig wit-blauw met gele sterren. Ik trainde er deze maand al mee in het Spaanse Calpe. De mensen kijken toch. Zo’n kampioenstrui geeft je aanzien en dat vervult mij met trots. Alleen bij regen doe ik een regenjack van Trek-Segafredo aan.” Na haar eerste wereldtitel tijdrijden in 2013 was at gevoel totaal anders. ,,Ik vocht meer tegen mijzelf dan tegen de klok. Ik legde mijzelf een veel te grote druk op. Vroeg mij steeds af wat de mensen van mij dachten. Tijdens trainingen durfde ik de regenboogtrui niet eens aan te doen, zo’n grote last was het voor mij. Nu is dat gelukkig anders en het relativeren gaat mij nu ik ouder ben makkelijker af.”
Dat bij wielrennen het vallen en een altijd aanwezig gevaar is, weet Van Dijk ook maar al te goed. Tijdens Parijs-Roubaix voor vrouwen kwam ze hard ten val. ,,Ik was heel even van de wereld, maar toch haalde ik de finish. Met een hersenschudding waar ik nog altijd een beetje last van heb. Wielrennen zonder vallen bestaat niet. Ik kan erover meepraten en ook over blessures. Het hoort er helaas bij. Ik ga komend jaar weer gewoon van start. Wel met wat vrees, maar die overwin ik wel.”
Voor Van Dijk is het klassieke voorjaar altijd iets om naar uit te kijken, maar dit jaar ging dat voor haar met een positieve coronatest aan haar neus voorbij. Weer een tegenvaller. Daarnaast is het de vraag of ze nog wel heel lang met fietsen doorgaat. ,,In februari word ik 35. Wellicht zet ik alles op alles om de volgende Spelen van Parijs in 2024 nog te halen. Daarnaast heb ik met mijn partner ook een kinderwens dus wat is wijsheid?”
Foto: Erik de Weerd; archief
