De komende tijd duiken we de geschiedenis in. We zullen betrokkenen aan het woord laten over verschillende, memorabele wedstrijden. Alleen in de periode dat Sportbeleving Woerden bezig is, zijn er al veel gedenkwaardige wedstrijden langsgekomen. In de vierde aflevering blikken we terug op de promotie naar de topklasse van VV Montfoort in 2011.
Inmiddels speelt Jeroen de Vlieger nog af en toe voor het Nederlands politie elftal. Naar eigen zeggen niet omdat hij agent is geweest, maar hij werd tijdens zijn actieve loopbaan in het amateurvoetbal daarvoor gevraagd. In die hoedanigheid speelt De Vlieger nog geregeld enkele mooie wedstrijden. ,,Oud-Sparta, Oud-Ajax. Ga zo maar door”, lepelde de voormalige centrale verdediger op. Het zijn andere ploegen en andere namen dan in de tijd dat De Vlieger het eerste elftal van het voormalige VV Montfoort vertegenwoordigde.
Het sprookje van VV Montfoort begon allemaal toen de ploeg in 2009 maar op het nippertje degradatie naar de tweede klasse ontliep. Een jaar later streek Marinus Dijkhuizen neer op Sportpark Hofland. Een gebeurtenis die alles anders maakte. Twee promoties op rij volgden en de ‘Orange Machine’ vond zichzelf plotsklaps terug tussen de elite van het amateurvoetbal. ,,Wij hebben nog wel eens contact onderling. Dan zeggen we ook gekscherend tegen Marinus dat wij zijn carrière hebben gemaakt.”
Tien jaar geleden is het al dat VV Montfoort furore maakte. Via de nacompetitie promoveerde het elftal naar het op dat moment hoogste amateurniveau: De Topklasse. In de nacompetitie trof de ploeg Xerxes en Heerjansdam, waarna een tweeluik volgde met Young Boys. ,,Daar speelde Ellery Cairo, Arno Splinter en doelman Serge van der Ban. Absoluut de torenhoge favoriet, met Rinus Israël als trainer.” In die nacompetitie kwam de kracht van het elftal naar voren. Een hecht team, met ervaren krachten als Barend Schrijvers, Jeroen de Vlieger zelf, Andy van Vliet, Lodewijk Drost en Wouter Achterberg. Dat werd aangevuld met jeugdig elan van Mitchell Bottenheft en Erwin van der Klis. Echter, alleen zeggen dat VV Montfoort een hechte groep was, strookte ook niet met de werkelijkheid. De spelers konden ook zeker erg goed voetballen.
In de finale troffen de Montfoorters CSV Apeldoorn. De Apeldoornse vereniging hadden al een trip naar Valencia geboekt en wilden de wedstrijd verplaatsen. ,,Dat was voor ons prima, maar dan wel op voorwaarde dat we die pot thuis zouden spelen.” Een gedenkwaardige wedstrijd waarbij het drie rijen dik langs het veld stond. Na verlenging werd de zege binnen gehaald door een doelpunt van Mitchell Bottenheft. ,,Daar zat inderdaad van alles in. We trokken de wedstrijd als groep over de streep. Verlenging, een rode kaart en alle hens aan dek”, vatte De Vlieger dat duel samen.
Inmiddels is Jeroen de Vlieger trainer bij het tweede elftal van de fusieclub Montfoort SV ’19. Een avontuur zoals de ploeg dat toen beleefde is inmiddels ondenkbaar. De eerste klasse is met de huidige visie wel zo’n beetje het hoogst haalbare. Tien jaar geleden bleek ook al dat het in Montfoort allemaal op de plek moet vallen, want lang heeft het elftal het ook niet vol gehouden in de top van het amateurvoetbal. ,,In de topklasse speelden we tegen Katwijk, IJsselmeervogels en ga zo maar door. We hebben alle sportparken toen gezien. Maar goed, dat zijn ook ploegen die met contractspelers werkten. Wij deden het met een onkostenvergoeding. We hebben er aan mogen ruiken en dat kunnen maar weinig verenigingen zeggen.”
