Het was een lang seizoen voor Siveo ’60. Nadat de reguliere competitie ten einde kwam, speelden de mannen van Herman Verrips nog een nacompetitie. Wederom haalde het de finale, net als de twee edities hiervoor. Ditmaal kon promotie bewerkstelligd worden. Een bloedstollend gevecht met Hazerswoudse Boys bezorgde Siveo ’60 dit resultaat.
Bij de Utrechtse voetbalvereniging Hercules is men ook in de zomer actief. Jonge kinderen dwarrelen over de velden. Door omleggingen in het Utrechtse verkeer is het een helse tocht om over te steken. Auto’s en bussen passeren de wegovergang tussen de speelvelden. Begeleiding en verkeersregelaars proberen incidenten te voorkomen. De individuele taken brengt iedereen tot een goed einde. Het tafereel van spelende kinderen gebeurt in, praktisch, de achtertuin van Siveo ’60 trainer Herman Verrips.
“De promotie was heel belangrijk voor de jongens en de club. Wanneer je opnieuw voor promotie speelt, maar het wederom niet redt wordt het opvolgende jaar in de vierde klasse misschien wel lastiger.” Tegelijk komt Verrips met een combinatie van een ontboezeming en anekdote. “Tijdens het promotiefeest kwam een man naar me toe. “Ik denk dat wanneer jullie niet gepromoveerd zouden zijn, jij je contract had ingeleverd.” Toen dat zo verteld werd besefte ik mij dat ik er dan wel over na had gedacht.” Het staat haaks op dat wat de selectie als wens heeft. De groep wil graag verder met Verrips.
Het gehele seizoen kent als rode draad dat de selectie nooit opgeeft. Strijdend gaat men ten onder, als dat al gebeurt. Geregeld worden wedstrijden in de laatste fase beslist. Terugkomen van een achterstand, ook dat beheerst de selectie. Deze vechtersmentaliteit kwam Siveo ’60 goed van pas in de finale van de nacompetitie. “Dat we in de laatste tien minuten van de verlenging nog drie keer scoorden, dat had ik ook niet verwacht”, blikt Verrips terug op het bloedstollende slotstuk. De kracht was wel bekend bij de opponent. “De trainer van Hazerswoudse Boys had ook al uit Nieuwkoops kamp begrepen dat wij nooit opgeven.”
“Ik spreek ook wel eens mensen bij Linschoten. Daar zegt men ook wel dat ze onze speelstijl mogen. We zien jullie als Duitsers, zeggen ze dan wel eens.” Het is gebaseerd op de mentaliteit die de Zegvelders aan de dag leggen. De typische kenmerken van het oude Duitse voetbal zitten er wel in. Fysiek en mentaal zijn de spelers ijzersterk. Daarnaast trachten de spelers ook de nieuwe aspecten van het Duitse voetbal te integreren. Het mooie voetbal en spelen om te winnen komt evenzo naar voren in het spel.
Dat Siveo ’60 dermate veel wedstrijden tegen het einde wist te beslissen, of juist verder weg te lopen, heeft te maken met de trainingen die Verrips zijn ploeg het afgelopen jaar heeft voorgeschoteld. “Ik train twee uur lang. Met anderhalf uur kom je tijdens wedstrijden toch te kort. De teamleider Jan Groenendijk zegt ook wel eens dat het lijkt alsof de spelers na een wedstrijd niet moe zijn. Dat is voor mij een teken dat we op de goede weg zijn”, verklaart Verrips. “Wij doen het conditionele aspect altijd zonder bal. Daar moesten de jongens eerst aan wennen, maar dat is wel goed gekomen.” Het zijn methodieken welke Verrips heeft overgenomen van zijn trainers uit het betaalde voetbal. Nol de Ruiter en met name Han Berger hebben hem zijn conditietrainingen ingegeven.
Trots is het overheersende gevoel bij Verrips na het afgelopen seizoen. Trots is hij op zijn spelers. Hij sluit af met een anekdote. “Zij zijn blijven geloven in onze speelwijze. Na de eerste verloren wedstrijd tegen Hazerswoudse Boys kwamen er ook spelers naar me toe. “Trainer, maak je geen zorgen. Dit komt goed”, was het vertrouwen dat ze uitspraken.” Het kwam ook goed voor de formatie van Verrips. Met die kenmerkende onverzettelijkheid moest ook de laatste opponent van het jaar buigen. Siveo ’60 mag zich vanaf dat moment derdeklasser noemen.
Foto: Justin Egberts
