Vandaag op 2e pinksterdag was het weer zover. De 32e editie van de inmiddels traditionele Woerdense triatlon was daarmee gedeeld geslaagd. Dit vanwege het feit dat veel supporters de regen niet trotseerde en er voor kozen om thuis met de verwarming aan op de bank te blijven zitten. De mensen die wel de moeite namen om de matadoren aan het werk te zien kregen wederom veel zwoegende atleten te zien.
De verbouwing in de Rijnstraat heeft niet alleen gevolgen gehad voor het autoverkeer, maar ook voor de triatlon. Het fietsparcours is mede daarom gewijzigd met een verlegd rondje over de brug bij de watertoren. Iets meer keren en draaien, meer ‘hoogtemeters’ en een betere blik op door de regen getekende gezichten. Door de bocht komende wielrenners proberen zichzelf weer op gang te trekken. Bij de ene lukt dit een stuk beter dan bij de minder getalenteerde. Duidelijk is het verschil waarneembaar in snelheid. Het zal later in de persoonlijke eindtijden tot uiting komen.
Het vormt de charme van de Woerdense triatlon. Naast fanatieke wedstrijdsporters is er ook ruimte voor de recreanten om eens aan een officiële wedstrijd deel te nemen. Deze mensen zijn vooral in de trio-categorie actief. Oudere mannen met een gezonde bierbuik op de fiets komen geregeld langs, net als vrouwen die zich tussen de mannen proberen staande te houden. Het gaat andermaal de een beter af dan de ander. De charme die hierin inzit is er een van het Olympische motto. Meedoen lijkt belangrijke dan winnen.
Waar de Woerdense inbreng bij de individuele categoriën beperkt is, vormt deze bij de trio-categorie het merendeel van het deelnemersveld. Zo ook de winnaars van de dag. Team G-force wist voor het derde opeenvolgende jaar de zege binnen te slepen. Het team bestaande uit zwemmer Stijn Avezaat, Pieter Oostveen en André Heeren. Veel te sterk waren de mannen voor de concurrentie. Na het zwemmen gingen de heren al aan de leiding. “Ik had nog wel te maken met een geduchte concurrent waar ik nog wel eens moeite mee heb”, verklaarde Avezaat het minieme verschil.
Eenmaal op de fiets ging het rap. “Ik kon op de nummer twee aardig uitlopen, maar er was nog iemand anders die nog vrij snel dichtbij kwam.” Of Oostveen nog last van het weer heeft gehad? “Dit ben ik met mijn werk wel gewend.” Het tekent zijn manier van fietsen. Blik op oneindig, druk op de pedalen en vooral op rechte stukken heel hard vooruit gaan. De mannen hebben uiteindelijk een klein feestje gevierd, blijkt uit de afsluitende reactie van Oostveen. “Zo, nu eerst een lekker biertje”, luidt het.
