Vandaag werd de Linschotenloop gehouden. De wedstrijd kende alle categorieën bij elkaar, inclusief de wandelaars in de vroege ochtend, 4000 deelnemers. De wedstrijd leverde evenzoveel verhalen op. Vooral in de achterhoede werden verwoede gevechten geleverd tegen het opkomende melkzuur in de benen.
Rond de klok van tien voor half vijf loopt een verdwaalde loper nog altijd op de Cattenbroekerdijk. De bezemwagen rijdt stapvoets. Verkeersregelaars staan nog altijd paraat om ook de laatste deelneemster van de halve marathon de weg te wijzen. Zijzelf heeft de hoop al opgegeven. Wandelend en in gesprek over laat vertrekkende treinen met een vrijwilliger komt zij een dik uur later aan dan de winnaar van de wedstrijd. Het is een van de vele verhalen die de Linschotenloop rijk is.
Om half twee werden de deelnemers van de tien en een halve kilometer weggeschoten. Om kwart voor twee waren de matadoren van de halve marathon aan de beurt. Deelnemers die voor het resultaat gaan en recreatieve lopers vertrekken door elkaar heen. Een man met één arm, verschillende blind-runners, mensen met het uiterlijk van een luie bankhanger en mensen die de 65 jaar allang zijn gepasseerd. Het is slechts een kleine greep uit het gemêleerde deelnemersveld. Het vormde ook direct de charme van de kneuterige, doch redelijk sterk bezette wedstrijd.
In warme weersomstandigheden verliepen de deelnemers hun wedstrijd. Het leverde bij de tien en een halve kilometer snelle tijden op. Woerdenaar Wilfred Verhagen won deze wedstrijd in een parcoursrecord van 34:04. Hiermee onttroonde hij Rik Goethals die evenzo onder zijn eigen parcoursrecord dook. “Dit had ik niet verwacht. Tijdens de loop lette ik niet op de tijd.” Dat Verhagen lekker liep blijkt uit zijn commentaar. “Het eerste stuk liep ik makkelijk. De wind was toen ook in de rug. Op het einde zakte we qua snelheid wat terug. Rik (Goethals red.) kon het tempo niet meer zo hoog houden. Toen had ik niet de drang om het tempo hoog te houden. Op 500 meter plaatste ik een alles of niets aanval. Ik weet dat ik dat op het tandvlees kan volhouden. Dat bleek vandaag ook.”
De wedstrijd ontpopte zich tot een mooie strijd. Rik Goethals probeerde op eerdere stukken al een aantal keren te demarreren, maar hij was niet in staat om Verhagen te lossen. “Ik zat nog goed in mijn hartslag en had mede daardoor het idee dat ik nog wel een tandje harder kon.” Verhagen voerde een staaltje van psychologische oorlogsvoering op. “Ik ben er naast gaan lopen en versnelde daarna.” Met een van pijn vertrokken gezicht draaide de snelste man van de dag het laatste rechte stuk op. De Woerdenaar passeerde daarna voor het thuispubliek de eindstreep. “Een thuiswedstrijd is super. Ik kan nu op de fiets hiernaartoe komen.”
Bij de halve marathon was het Patrick Kwist die de snelste was. Met een straatlengte voorsprong won hij de loop. Dit deed hij in een tijd van 1.09.52. “Het is een hele mooie loop in een mooie omgeving. Op de lange rechte stukken kon ik goed in mijn ritme komen. Daar houd ik wel van. Ik heb gelopen op gevoel en ondanks dat mijn tijd minder snel is dan vorig jaar ben ik wel tevreden.” De wedstrijd zelf spreekt de Rotterdammer dus wel aan. Helemaal vanwege de omgeving. “Ik vind het ontzettende leuk. Af en toe ruik je in de weilanden de koeienpoep nog. Dat is voor een Rotterdamse jongen ook wel eens lekker.” Klein detail? Kwist liep mee in de categorie 45+ maar was toch de snelste van het hele veld.
Foto: Justin Egberts
